صورتی رز، گل بهی، صورتی چرک، صورتی پر رنگ و صورتی جیغ طیف های مختلف رنگ صورتی محسوب می شوند.
رنگ صورتی نماد چیست؟
رنگ صورتی نماد عشق بی قید و شرط، محبت و مهربانی، بخشش، امید، آرامش، مراقبت و انرژی زنانه است.
رنگ صورتی روشن نماد آرامش است.
رنگ صورتی تیره نماد عشق و پرشور است.
نماد های اصلی رنگ صورتی
عشق بدون قید و شرط
صورتی نماد عشق و عاشقی بدون قید و شرط است.
بخشش
رنگ صورتی نماد بخشش است.
امید
صورتی نماد امید به یک نتیجه مثبت است.
مهربانی
رنگ صورتی نماد محبت و مهربانی به دوستان و خانواده می باشد.
مراقبت
صورتی نماد حساسیت و مراقبت های منحصر به فرد در دنیای زنانه است.
شخصیت شناسی رنگ صورتی
اگر صورتی رنگ مورد علاقه شماست، باید بگوییم که شما فردی دوست داشتنی، مهربان، سخاوتمند و بسیار حساس هستید
افرادی که به رنگ صورتی علاقه دارند، دارای احساسات قوی زنانه هستند حتی مردانی که به رنگ صورتی علاقه دارند
این افراد با وجود سن بالا، همیشه ظاهری جوان دارند
افرادی که رنگ صورتی را دوست دارند به همه عشق می ورزند و در برابر افراد دیگر احساس مسولیت دارند
اگر رنگ صورتی، رنگ مورد علاقه ی شماست باید بگوییم که به راحتی با دیگران ارتباط برقرار می کنید و دوستان زیادی دارید
اگر رنگ صورتی را دوست دارید بسیار خوش بین هستید و همیشه جنبه ی مثبت هر چیزی را در نظر می گیرید
خواص، خصوصیات و تاثیر رنگ صورتی بر بدن
مطالعات نشان داده که رنگ صورتی می تواند باعث آرامش اعصاب شده و استرس، خشم و عصبانیت را از بین ببرد.
متاسفانه استفاده ی بیش از حد از رنگ صورتی می تواند باعث احساس حماقت و بی مسولیتی در انجام کار ها شود.
رنگ صورتی می تواند ضربان قلب، فشارخون و انرژی را افزایش دهد.
رنگ صورتی، نشانه ی دوران پاک کودکی است و می تواند خاطرات دوران کودکی را در افراد زنده کند
در روانشناسی، رنگ صورتی به عنوان نشانه ای از امید شناخته می شود
روبان صورتی نشانه سرطان پستان است
صورتی به عنوان یک رنگ خنثی در طراحی دکوراسیون داخلی استفاده می شود، طراحان دکوراسیون بیشتر از این رنگ برای دکوراسیون اتاق دختر خانم ها استفاده می کنند
صورتی در ایران، نشانه گل رز محمدی است که از آن گلاب تهیه می کنند
همه چیز درباره رنگ صورتی
در بیشتر کشور های جهان، رنگ صورتی به عنوان یک رنگ دخترانه شناخته می شود
صورتی، رنگی است که در دنیا به عنوان رنگ عشق شناخته می شود
در قرن های گذشته در اروپا از رنگ صورتی برای نوزادان پسر و از رنگ آبی برای نوزادان دختر استفاده می شد. امروزه در بیشتر کشور های دنیا از رنگ صورتی برای نوزاد دختر و از رنگ آبی برای نوزاد پسر استفاده می کنند
نام انواع سنگ های صورتی رنگ
کلسیت صورتی، الماس صورتی، زرگون صورتی، یشم صورتی، مروارید، اوپال، کوارتز صورتی، توپاز و تورمالین از سنگ های صورتی رنگ در طبیعت هستند.
گل های صورتی رنگ
آزالیا، گل رز صورتی، پیچ تلگرافی، بگونیا، گل دم موشی، چای زینتی یا کاملیا، میخک قرنفلی، کلماتیس، کیپریپدیوم اکوله، کوکب صورتی، ختمی صورتی، گل سنبل، گل ادریسی، سوسن، گل خشخاش، گل صد تومانی، اطلسی، خرزه هندی و گل لاله از گل های صورتی رنگ در طبیعت هستند.
میوه های صورتی رنگ
میوه اژدها و سیب گلاب از جمله میوه های به رنگ صورتی در طبیعت هستند.
سبزیجات صورتی رنگ
تربچه، چغندر، سیر و پیاز صورتی از جمله سبزیجات به رنگ صورتی در طبیعت هستند.
افزایش قند خون مادر با افزایش وزن نوزاد به هنگام تولد، نارسایی تنفسی، کاهش قند خون نوزاد و یرقان ارتباط دارد. گاهی نیز بچه در زهدان مادر می‌میرد.
دیابت شیرین یا مرض قند، گونه‌ای نارسایی در سوخت و ساز مواد قندی است که در پی کاهش توانایی بدن در ساختن یا پاسخ دادن به هورمون انسولین به وجود می‌آید و با افزایش قند گلوکز در خون همراه است. بخش از گلوکز زیادی از راه ادرار به بیرون راه می‌یابد، اما بیشتر آن در خون می‌ماند و به بافت‌ها و
اندام‌های گوناگون، مانند شبکیه‌ی چشم، کلیه‌ها، پوست و رگ‌ها آسیب می‌رساند. امروزه این آسیب‌ها را با تزریق انسولین یا قرص‌های کاهنده‌ی قند خون کاهش میدهند.
● دگرگونی در سوخت و ساز
غذایی که می‌خوریم دارای چهار دسته از مولکول‌های سازنده‌ی بدن به نام کربوهیدارت‌ها(مواد قندی)، پروتیین‌ها، لیپیدها(مواد چربی) و اسیدهای نوکلئویک(مواد ژنتیکی) است. این مولکول‌های درشت در دستگاه گوارش به مولکول‌های کوچکتری که واحدهای سازنده‌ی آنها به شمار می‌روند، می‌شکنند. کربوهدرات‌ها، که در نان، برنج، شکر و میوه‌های شیرین به فراوانی یافت می‌شوند، به مولکول‌های گلوکز می‌شکنند و از راه رگ‌های روده‌ی کوچک به خون وارد می‌شوند. بخشی از گلوگز خون به سلولهای بدن وارد میشود، اما بخش زیادی آن به صورت مولکول درشت‌تری به نام گلیکوژن در سلولهای کبد اندوخته میشود. بین وعده‌های غذایی که بدن به گلوکز نیاز دارد، گلیکوژن می‌شکند و مولکول‌های گلوکز از سلولهای کبد به خون وارد می‌شوند و به سلولهای دیگر می‌رسند. کاهش اندخته‌ی گلیکوژن نیز از وعده‌ی غذایی دیگر جبران میشود.
در بیماران دیابتی فرآیند سوخت وساز مواد قندی به‌خوبی انجام نمی شود، زیرا این فرآیند تنها با کمک انسوبین به‌خوبی پیش میرود. انسولین که در سلولهای ویژه‌ای در جایی از لوزالمعده به نام جزیره‌های لانگرهانس ساخته میشود، راه‌یافتن گلوکز را به سلولهای بدن، به‌ویژه سلولهای ماهیچه‌ای،
سلولهای کبد و سلولهای بافت چربی، آسان می‌کند. گلوکز در ماهیچه‌ها و کبد به صورت مولکول‌های گلیکوژن اندوخته میشود و در بافت چربی نخست به اسیدهای چرب تبدیل و سپس به صورت قطره‌های ریز چربی اندوخته میشود. انسولین این فرآیندهای را نیز جلو می‌برد. در بیماریدیابت، انسولین اندکی از لوزالمعده به خون آزاد می شود یا سلولهای بدن، به‌ویژه سلولهای بافت چربی و سلولهای ماهیچه‌ای، به انسولین به‌خوبی پاسخ نمی‌دهند. در نتیجه، مولکول‌های گلوکز به جای اندوخته شدن در بافت‌ها همچنان در خون می‌مانند و به بافت‌های بدن آسیب می‌رسانند.
● انواع دیابت
دیابت یک بیماری ساده نیست، بلکه نشانگان(سندرم) پیچیده‌ای است که بارزترین ویژگی آن افزایش قند خون است. بنابراین، بیماران دیابتی هر چند در یک ویژگی به هم می‌مانند، اما هم از نظربالینی و هم از نظر آسیب‌شناسی و ژنتیکی ناهمگون هستند. این بیماری در سال ۱۹۸۰ میلادی این گونه تعریف شد: گروهی از نارسایی‌ها که ویژگی اصلی آنها افزایش بیش از اندازه‌ی گلوگز در خون و کاهش تحمل به گلوگز است و پیامد کمبود انسولین یا نارسایی در کارکرد
انسولین و یا آمیزه‌ای از این دو است. همچنین، دیابت به دو دسته‌ی اصلی وابسته به انسولین(دیابت نوع یک) و غیروابسته به انسولین(دیابت نوع دو) بخش شد. سپس، دو دسته‌ی دیگر با نام دیابت بارداری( Gestational ) و گونه‌های دیگر دیابت( The Other Type Of Diabetes ) نیز افزوده شد که دسته‌ی نخست هنگام بارداری زنان خود را نشان می‌دهد و میتواند برای مادر و جنین خطرساز باشد و دسته‌ی دیگر که در پی آسیب‌های شناخته‌شده‌ای مانند عفونت لوزالمعده پدید می‌آید.
۱) دیابت نوع یک
یک بیماری خودایمنی است . بیماری خودایمنی هنگامی به وجود می‌آید که دستگاه دستگاه ایمنی بدن به بخشی از بدن آسیب برساند . در بیماران دیابتی دستگاه ایمنی به سلولهای بتای جزیر ه‌های لانگرهانس لوزالمعده که انسولین تولید می کنند یورش می‌برد و به آن ها آسیب می‌رساند . در نتیجه ، لوزا لمعده انسولین نمی‌سازد یا مقدار تولید آن بسیار پایین است. از این رو بیماران دیابت نوع یک برای زنده ماندن به دریافت روزانه ی انسولین وابسته هستند. دانشمندان هنوز به درستی نم ی دانند که چه چیزی باعث می شود دستگاه ایمنی به سلول های بتا یورش برد. با وجود این آن ها عامل های ژنتیکی و عامل های محیطی ، مانند ویروس ها ، را در این کار درگیر می‌دانند.
نزدیک ۵ تا ۱۰ درصد دیابتی های شناسایی شده در ایالات متحده امریکا به دیابت نوع یک دچار هستند این نوع از دیابت بیشتر در بچه ها و افراد جوان دیده می شود ، اما می تواند در بزرگسالی نیز به وجود آید.
نشانه‌های دیابت نوع یک به طور معمول در زمان کوتاهی بروز پیدا می کند. این نشانه‌ها عبارتند از:
▪ تشنگی بیش از اندازه
▪ ادرار فراوان (شب‌ادراری در کودکان)
▪ گرسنگی زیاد
▪ کاهش وزن ناگهانی
▪ تاربینی
▪ خستگی فراوان
▪ دل‌آشوبی
اگر این دیابت تشخیص داده نشود و با انسولین درمان نشود ، شخص ممکن است به وضعیت کشنده ایی دچار شود که کتواسیدوز دیابتی نامیده می شود .
۲) دیابت نوع دو
فراوان ترین شکل دیابت است. نزدیک ۹۰ تا ۹۵ درصد افراد دیابتی به دیابت نوع دو دچار هستند که نزدیک یک سوم آن ها شناسایی نشده اند. این گونه از دیابت ب بیشتر در بزرگسال ان، به‌ویژه در افراد بیش از ۵۵ سال دیده می شود. هم عامل‌های ژنتیکی و هم عامل‌های محیطی دراین بیماری دخالت دارند. بیشتر ژن‌های درگیر دراین بیماری شناسایی نشده‌اند. چاقی مهمترین عامل محیطی اثر گذار در این بیماری است. نزدیک ۸۰ درصد از این افراد، چاق هستند. همین طور که بچه ها روز به روز چاق تر می شوند ، دیابت نوع دو در بین افراد جوان و کم‌سال‌تر نیز فراوان‌تر دیده میشود.
هنگامی که دیابت نوع دوم شناسایی می شود ، لوزالمعده به طور معمول به اندازه ی کافی انسولین تولید می کند . اما به علت‌های کمتر شناخته شده ای ، بدن نمی تواند به شیوه‌ی کارآمدی از انسولین بهره مند شود . یعنی سلول‌هایی که انسولین برآن‌ها اثر می‌گذارد، در حضور انسولین نیز کار خود را در سوخت و ساز قندها به‌خوبی انجام نمی‌دهند . به این وضعیت، مقاومت به انسولین می‌گویند . ب ا ادامه پیدا کردن این وضعیت، پس از چند سال تولید انسولین کاهش می یابد و ممکن است بیمار به تزریق انسولین نیز نیاز پیدا کند . به هر حال، نتیجه مانند دیابت نوع یک است ، یعنی گلو کز خون افزایش می یابد و بدن نمی تواند از سرچشمه‌ی اصلی انرژی به خوبی بهره‌مند شود و افزایش گلوکز خون به بافت‌های بدن آسیب می‌رساند.
نشانه‌های دیابت نوع دوم آرام‌آرام خود را نشان می دهند. این نشانه‌ها عبارتند از:
▪ ادرار فراوان
▪ تار بینی
▪ خستگی بیش از اندازه
▪ عفونت های پی‌درپی
▪ کاهش بیش از اندازه‌ی وزن
▪ بهبود آهسته ی زخم‌ها
▪ ناتوانی جنسی در مردان
بسیاری از بیماران دیابت نوع دوم نشانه‌هایی این بیماری را نشان نمی‌دهند و برای سالها از بیماری خود آگاه نمی‌شوند. بررسی‌ها نشان می‌دهد هنگامی که این بیماری در فردی شناسایی می شود، او دست کم از ۴ تا ۷ سال پیش به آن دچار بوده است. هنگام شناسایی بیماری در بیماران دیابت نوع دوم، ۲۵ درصد به آسیب شبکیه، ۹ درصدبه آسیب عصب‌ها و ۸ درصد به آسیب کلیه دچار هستند.
۳) دیابت بارداری.
فقط هنگام بارداری پدیدار میشود و مانند دیابت نوع دوم بیشتر در خانواده هایی دیده می شود که پیشینه‌ی دیابت دارند . این نوع دیابت به طور معمول در هفته‌ی ۲۴ و ۲۸ بارداری شناسایی و پس از زایمان ناپدید می شود . از این رو، پیشنهاد میشود که مادران باردار در این هفته‌های بارداری غربالگری شوند. این دیابت در نزدیک ۳ تا ۵ درصد همه‌ی بارداری‌ها خود را نشان می‌دهد.
افزایش قند خون مادر با افزایش وزن نوزاد به هنگام تولد، نارسایی تنفسی، کاهش قند خون نوزاد و یرقان ارتباط دارد. گاهی نیز بچه در زهدان مادر می‌میرد. با نظارت بر میزان قند خون مادر میتوان این آسیب‌ها را بسیار کاهش داد. این دیابت به طور معمول برای جان مادر خطر آفرین نیست. با وجود این، خطر دچار شدن مادر به دیابت نوع دوم را افزایش می دهد.
نشانه‌های دیابت بارداری عبارتند از:
▪ تشنگی بیش از اندازه
▪ ادرار فراوان
▪ کاهش وزن با وجود افزایش اشتها
▪ خستگی زیاد
▪ دل‌آشوبی و بالاآوردن
▪ عفونت پی در پی در مثانه، مهبل و پوست
▪ تاربینی
گونه‌های دیگر دیابت. در اثر عامل‌های شناخته شده‌ای به وجود می‌آیند. برای نمونه، فردی با مواد شیمیایی برخورد می‌کند که به سلولهای بتای لوزالمعده آسیب می‌رسانند یا درپی بیماری بخش برون‌ریز لوزالمعده، جزیره‌های لانگرهانس نیز آسیب می‌بینند. گاهی نیز بیمار نارسایی ژنتیکی مادرزادی دارد که بر کارکرد سلولهای بتا یا کارکرد انسولین اثر گذاشته است. این گروه نزدیک ۱ تا ۲ درصد بیماران دیابتی هستند.
عوارض دیابت
عدم کنترل دیابت (قند خون بالا و یا پایین ) در طولانی مدت، می تواند اثرات جبران ناپذیری را بر روی اعضای مختلف بدن داشته باشد. این عوارض به دو دسته بلند مدت و کوتاه مدت تقسیم می شود.
عدم کنترل دیابت (قند خون بالا و یا پایین ) در طولانی مدت، می تواند اثرات جبران ناپذیری را بر روی اعضای مختلف بدن داشته باشد. این عوارض به دو دسته بلند مدت و کوتاه مدت تقسیم می شود که شرح هر کدام به قرار زیر است:
● عوارض بلند مدت
ـ نابینایی: تحت کنترل نبودن قند خون، اثر تخریب کننده ای روی عروق شبکیه چشم داشته و می تواند موجب بروز تاری دید و نابینایی شود.
ـ آسیب کلیوی: کلیه ها نیز در صورت بالا بودن قند خون، آسیب دیده و دیالیز را به دنبال خواهد داشت.
ـ پای دیابتی: عدم کنترل قند خون و عدم مراقبت صحیح از پاها، موجب ایجاد زخم هایی در پا می شود. این زخم ها می تواند به از کار افتادگی و قطع پاها منجر شود. علاوه بر کنترل قند، هر روز پاهای خود را معاینه نمایید و کفش مناسب بپوشید.
ـ بیماری های قلبی و عروقی: دیابت کنترل نشده، احتمال حمله قلبی، سکته مغزی و فشار خون را افزیش می دهد.
ـ عوارض عصبی: اعصاب حسی و حرکتی اندامها مخصوصاً پاها در اثر قند خون بالا دچار آسیب می شوند که معمولاً به صورت بی حسی و گز گز کف پا خود را نشان می دهد. از دیگر عوارض عصبی، می توان به ناتوانی جنسی در آقایان اشاره کرد.
ـ عفونت لثه و دندان: افراد دیابتی بیشتر در معرض خطر عفونت لثه ها و پوسیدگی و لق شدن دندان ها هستند. لذا توصیه می شود بهداشت دهان و دندان را دقیقاً رعایت کنید.
● عوارض کوتاه مدت
ـ کُمای دیابتی: اگر قند خون بیش از حد بالا باشد، فرد در معرض خطر اسیدی شدن خون (کتو اسیدوز دیابتی) و حتی رفتن به کُمای دیابتی خواهد بود.
چرا برخی اوقات قند خون بیش از اندازه بالا می رود؟ مصرف نکردن انسولین یا قرص، پرخوری، کاهش فعالیت فیزیکی، استرس و فشارهای عصبی، عفونت، جراحت یا بیماریهای دیگر از عوامل بالا رفتن قند خون هستند.
▪ توجه:
در بسیاری از موارد، قند خون بالا هیچ کدام از علائم فوق را ندارد و شما فقط با اندازه گیری قند خون در آزمیشگاه و یا با دستگاه متوجه آن می شوید. اگر قند خونتان بیش از حد بالا رفت، با فواصل زمانی کمتری قندتان را اندازه گیری کنید. در صورت وجود کتون در ادرار با پزشک معالجتان تماس بگیرید. مصرف دارو و انسولین را طبق برنامه ادامه دهید و مایعات بدون قند بیشتری بنوشید. در صورت عدم وجود کتون در ادرار، به فعالیت بدنی بپردازید.
هیپوگلیسمی (قند خون پایین): اگر همواره از مقدار قند خونتان آگاه نباشید و قندتان بیش از حد پایین آید، ممکن است منجر به ضعف یا بیهوشی شود.
ـ دلایل هیپوگلیسمی: مصرف انسولین یا دارو بیش از حد عادی، فعالیت فیزیکی بیش از حد عادی، حذف یک وعده یا میان وعده غذایی.
ـ علائم هیپوگلیسمی: طپش قلب، گرسنگی شدید، لرزش بدن، عرق سرد، درد شکم و تهوع، پوست سرد و رنگ پریده، اختلال دید، سردرد، خستگی و بی حالی، خواب آلودگی، از دست دادن تمرکز، اختلال در صحبت کردن.
● توجه: برای اطمینان از هیپوگلیسمی حتماً قند خونتان را اندازه گیری کنید. اگر از وقوع هیپوگلیسمی مطمئن شدید، مقداری مواد قندی یا مایعات شیرین میل نمایید. مثلاً چند حبه قند یا مقداری آب میوه مناسب می باشد.
بوکس، مشت زنی یا بوکسینگ یکی از رشته های ورزش های رزمی نیست. بلکه مبارزه ای بین دو مبارز که در آن دو نفر با ضربات مشت در دو نوع آماتور و حرفه ای، با یکدیگر مبارزه می کنند.
ورزش بوکس امروزه طرفداران زیادی پیدا کرده و خیلی از مردم دنیا این ورزش را انجام میدهند، در واقع بوکس جزء ورزش های مدرن محسوب می شود. بوکس بعنوان یک ورزش رزمی به آمادگی بدنی کمک کرده و سبب تقویت قدرت، سرعت، چابکی، هماهنگی دست و چشم و استقامت در بوکسور ها می شود.
بدیهی است قوانین بوکس حرفه ای در خصوص افرادی که تمرین بوکس انجام میدهند به عنوان نوعی ورزش هوازی استفاده نمی شود. خیلی از تمرینات بوکس شامل چندین ایستگاه متنوع است که نوع مختلفی از تمرین بوکس در هر یک وجود دارد. مثلا، یک ایستگاه امکان دارد شامل یک مشت زدن به کیسه باشد، در حالیکه ایستگاه دیگر شامل طناب پریدن است. بارها و بارها، شخص تمرینات هر ایستگاه را به بازه زمانی سه دقیقه (همان طول دور بوکس) انجام می دهد، یک استراحت کوتاه انجام می دهد، سپس به تمرین ایستگاه بعدی میرود و آنرا برای سه دقیقه دیگر انجام می دهد. این سکانس مشخص می کند که یک بوکسور در طی مبارزات حقیقی چگونه خواهد بود.
تاریخچهٔ بوکس
مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از میلاد مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که اولین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد.
این که قدیمی ترین نبرد بوکس به چه نوع صورت گرفت و چطور با یکدیگر می جنگیدند معلوم نیست. چنان که در تواریخ روم ذکر شده است که دو طرف مشت های خود را به چرمهای خامی محکم بسته و تلاش می کردند که با ضربات محکمی از این مشت های سخت و سنگین حریف را از پای درآورند. البته این مسابقات بدون رعایت وزن بدن انجام می شد.
بوکس در بازیهای المپیک باستان تقریباً مثل ورزش مشت زنی امروز بوده است و بطوریکه از شواهد و مدارک پیداست، مشت زنی امروزی چیز تازه ای نسبت به مشت زنی آن روزگاران ندارد. تنها در صورتیکه قهرمانان امپراتوری رم به این بازی روی آوردند، دستهای خود را با آستینی شبیه به دستکش که روی آن سیمهای محکم فولادین کوفته بودند مجهز می کردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای بسیار سختک و محکم تر از سنگ و فولاد برای این کار تهیه کرده بودند، به دست کرده و به مسابقه می پرداختند. بکار بردن این دستکش های عجیب که به راستی اسلحه ای کشنده بود سبب می شد در هر مسابقه یکی از طرفین کشته یا سخت مجروح شود. در نتیجه مسابقه های مشت زنی به سبک رومی ها منسوخ شد. ولی مشت زنان المپیادهای باستان، دستکش چرمی بدست می کردند و برای از بین نرفتن آن با واکسی از چربی حیوانات آنرا واکس می زدند.
در واقع بازی بوکس با از بین رفتن مسابقه های المپیک توأم گردیده و در سال ۴۰۰ پس از میلاد قهرمانان ورزشهای گوناگون بوکس را به کلی فراموش کردند.
مقارن با آغاز قرن هجدهم مجدداَ بازی بوکس و کشتی گیری که هر دو از بین رفته بودند شروع شد بطوریکه حکایت می شود یک نفر کشیش ایتالیایی که نامش «سن برنادن» بود به جوانان عصر خود فن بوکس را می آموخت و منظورش از این عمل این بود که دوئل (مبارزه با شمشیر) را که پیوسته به مرگ یکی از دو حریف پایان می یافت منسوخ نماید و به جای آن نبرد با مشت که خطر آن کم تر است متداول کند. سن برنادن رواج این فن را یک نوع احسان و نیکوکاری می دانست از این جهت او را پدر بوکس نامیده اند.
تاریخچه بوکس در ایران
معروف است که هوارد باسکرویل از ایالات متحده آمریکا که به مدیریت کالج آمریکائی در رضاییه منصوب شده بود، اولین کسی است که ورزش بوکس را به ایران آورد. او بعدها با مشروطه خواهان ایران همراه شد و در جریان جنگی کشته شد.
سالهایی که صنعت سینمای ایران پیشرفت و ترقی کرد جوانان روی پرده سینما ورزش بوکس را دیده و با خود تمرین میکردند چند نفری هم که در آن سالها به خارج برای تحصیل رفته بودند به این ورزش آشنا شدند. در سالهای ۱۳۱۴ یک نفر مهندس چکسلواکی موسوم به فایت که مامور ایران در کمپانی اشکودا در تهران شده بود وارد ایران شد.
بوکس در ایران بعد از فعالیتی ۳۴ ساله با پیروزی انقلاب دچار وقفه شد این رشته بعد از ده سال بار دیگر راه اندازی شد و به دلیل ابهامات ایجاد شده و عدم تفاوتی که در جامعه بین بوکس حرفه ای وجود داشت این رشته جایگاه قبل خود را به دست نیاورد.
بوکس و تمرین بدنی کامل
بوکس (Boxing)، تقریباً عضلات تمام بدن را درگیر می کند. عضلات کول، سرشانه، جلو بازو، پشت بازو، شکمی، سینه و پشت، تقریباً عضلاتی هستند که زمان مشت زدن، گارد گرفتن و جاخالی دادن به کار گرفته می شوند.
عضلات پاهای شما هم برای این که درون رینگ مسابقه بوکس سر پا بمانید درگیر هستند و به شما کمک می کند تا از حریف واقعی یا مجازی تان بگریزید. عضلات چهارسر، همسترینگ و باسن، با هم کار می کنند تا شما را در جهش هایتان کمک کرده و به مشتهای شما قدرت دهند.
ابعاد و اندازه رینگ بوکس و دیگر لوازم آن
>> رینگ بوکس:
رینگ بوکس در تمام مسابقات باید به شرح ذیل باشد:
۱- اندازه رینگ بوکس دست کم ۴٫۹۰ متر در ۴٫۹۰ متر و حداکثر ۶٫۱۰ در ۶٫۱۰ متر مربع است.
۲- کف رینگ بوکس باید مسطح و محکم و اقلا ۵۰ سانتی متر از لبه خارجی طنابها به بیرون ادامه داشته باشد.
۳- کف رینگ بوکس باید با نمد یا لاستیکی به قطر حداقل ۱٫۵۰ و حداکثر ۱٫۹۰ سانت پوشیده شود و روی آن پارچه برزنتی محکمی بطوریکه نمد یا لاستیک و تمام سطح رینگ را بپوشاند کشیده شود.
۴- سه رشته طناب اطراف رینگ بوکس به ضخامت حداقل سه سانتی متر و حداکثر ۵ سانتی متر باید کشیده شود بطوریکه فاصله طنابها از کف رینگ به ترتیب ۴۰ و ۸۰ و ۱۳۰ سانتی متر باشد. طنابها باید در هر سمت در محل متساوی با پارچه ای به عرض ۳ الی ۴ سانتی متر متصل باشد.
>> دستکشهای بوکس:
دستکشهای مسابقه بوکس هر یک باید به وزن ۸ اونس (۲۲۷ گرم باشد بطوری که وزن چرم روکش دستکشها و محتویات آن مساوی باشد) با ۴ اونس روکش چرمی و ۴ اونس محتویات آن) البته در تمرینات از دسکشهای ۱۲ و ۱۴ و ۱۶ اونس استفاده می شود. محتویات درون دستکش نباید جابه جا و روی چرم روکش دستکش بریدگی داشته باشد. بند دستکشها باید بدون سر فلزی و در پشت مچ دست بسته شود.
>> بانداژها:
بانداژها باید از نوعی که در پانسمان زخم بکار میرود بطول ۲٫۵ متر و عرض ۴٫۵ سانتی متر استعمال شود. لیکن در خصوص بانداژهای زخیمتر برای هر دست در مسابقه بوکس فقط ۲ متر مجاز میباشد.
>> لباس شرکت کننده در مسابقه بوکس:
کفش یا پوتین برای مسابقه بوکس، سبک و بدون هیچ پاشنه ای باشد – شلوار کوتاه که تا نیمه ران برسد و زیر پیراهن رکابی که سینه و پشت را بپوشاند و در صورتیکه پیراهن و شلوار یکرنگ باشد در کمر باید توسط باندی از رنگ دیگر مجزا باشد.
۱- منظور از کمر خط تصوری است که از ناف تا بالای لگن خاصره میباشد.
۲- استعمال کلاه محافظ دندان لاستیکی و بیزه بند کاپ دار از انواع آلمینیوم یا کائوچویی در مسابقه بوکس مجاز است. در مسابقات آماتوری و المپیادها و جهانی الزامی میباشد.
۳- استعمال کمربندهای چرمی و سگکها و هر نوع اشیا ممنوع است.
۴- استعمال روغن وازلین و مانند آن به صورت و تمام بدن و انواع مشکوک آن که در مسابقه بوکس برای حریف زیان اور است مجاز نیست.
۵- استفاده شلوارهای بافتنی و انواع شلوار شنا می باشند.
>> لوازم رینگ بوکس:
لوازم رینگ بوکس عبارتند از ۲ عدد سینی چوبی که در آن مقداری کلیفون برای کف پاها و ۲ عدد چهار پایه و دو بطری آبخوری و دو لگن خاک اره و دو سطل آب و میز و صندلی کافی برای و زنگ و کرنومتر دقیقه و ثانیه شمار و یک جعبه کامل لوازم کمکهای اولیه پزشکی.
>> کلاه محافظ بوکس:
برای جلوگیری از صدماتی که به سر و صورت وارد شده و در بعضی موارد بسیار خطرناک بوکسورها موظفند در مسابقه ها و تمرینات از کلاه محافظ استفاده نمایند. این نوع کلاهها که توسط شرکتهای گوناگون ساخته می شود از سر و دماغ و دهن و گوشها و گونه ها محافظت می کنند و بعضی دیگر فقط ناحیه سر و گوش و گونه ها را می پوشانند که انتخاب نوع کلاه با کمیته برگزاری مسابقات است که قبلا تصمیم گیری می نماید.
زمان مسابقه بوکس
در کلیه مسابقه های جهانی و المپیک و دیگر مسابقه های رسمی وقت مسابقه سه دوره (روند) سه دقیقه ای تعیین شده که بین هر روند یک دقیقه استراحت خواهد بود. در مسابقات دو جانبه تعداد دوره ها به همین ترتیب خواهد بود. لیکن در صورت توافق دو طرف میتوان در ۴ دوره ۳ دقیقه ای یا ۶ دوره ۲ دقیقه ای مسابقه بوکس را انجام داد. هر شرکت کننده مجاز است یک نفر کمک و یک نفر دستیار داشته باشد که او را زمان استراحت بین هر روند تر و خشک کند.
محل مسابقه بوکس
محل مسابقه بوکس رینگ نام دارد و از چهار طرف توسط ۴ طناب با فاصله ۳۰، ۶۰، ۹۰ و ۱۲۰ سانتی متر از زمین پوشیده شده است. قطر طنابها یک اینچ و روی آن به وسیله پارچه نرمی یا لاستیک پوشانده می شود. اندازه استاندارد رینگ بوکس آن از داخل طناب ها ۶٫۱۰ × ۶٫۱۰ متر مساوی با ۲۰ ×۲۰ فوت و از خارج ۸ × ۸ متر مساوی با ۲۶ × ۲۶ فوت است.
کف محوطه بوکس بایستی با تشک پوشانیده و روی تشک هم با برزنت محکم شده و توسط طناب به کف محوطه بسته شود.
اصول و قوانین ورزش بوکس
در ورزش بوکس نیروی بدنی و استفاده از تکنیک دارای اهمیت بسیاری است و به جهت طبیعت خاص این ورزش، افرادی که دارای عادتهای روانی جنگ جویی و مبارزه طلبی می باشند به آن روی می آورند. در این ورزش شهامت و قدرت زیاد مورد نیاز است و تکنیکهای آن شامل عملکردهای سریع و عکس العملهای فعال می باشد. ورزش بوکس در راند های ۳ دقیقه ای و با کنترل دقیق داور وسط در درون رینگ انجام می شود. هدف دو طرف مبارزه گرفتن امتیاز به وسیله وارد کردن ضربات و به زانو درآوردن حریف میباشد . امتیاز به ضربات کوبنده ای تعلق میگیرد که با مشت بسته به وسیله هر کدام از دستها به طرفین سر، صورت و یا تنه در بالای کمر اصابت کند.
بوکس نیز مثل تمامی ورزشها دارای قوانینی است که البته در اغلب ورزشها این قوانین پیچیده نیست و بوکس هم از این قاعده و قانون مستثنی نیست. در ورزش بوکس قوانین به دو گروه مسابقات و عمومی تقسیم می شوند. قوانین عمومی مثل روش ایستادن، روش مشت زدن و … میباشد و قوانین مسابقات مربوط به وزن کشی و … می باشد.
- سکته های مغزی صرفا در صورتی که از جلوی سر یا شکم حریف برخورد شود، به ثمر می رسانند. نمرات بر روی اسلحه به ثمر نمی رسند.
- یک داور در رینگ بوکس حضور دارد.
- بوکسورها تا ۲۴ یا ۳۶ ساعت پیش از مسابقه بوکس باید در وزن خود باشند.
- ضربه زدن به پشت سر، گرفتن یا کشیدن زیر کمر، تخلف است. زمانی که مسابقه بوکس انجام می شود، داور هشدار را به بوکسور می دهد. درصورتی که مجدداً تکرار شود، بوکسور امکان دارد رد صلاحیت شود.
- دو بوکسور باید هم وزن باشند.
- بوکسور در مسابقه ی بوکس نمی تواند حریف خویش را در حالیکه روی زمین است ضربه بزند.
- در مسابقه بوکس ضرباتی که به صورت صحیح و بدون دفاع به بدن و صورت حریف بنشیند، دارای امتیاز هستند.
- مسابقه بوکس باید در رینگ برپا شود که از سطح زمین فاصله داشته باشد.
- یک بوکسور نمی تواند کشتی بگیرد یا حریف خود را در آغوش بکشد.
- بوکسور اجازه ضربه زدن به بالای کمربند حریف را در مسابقه بوکس دارد و ضربه به زیر کمربند خطا می باشد.
- یک بوکسور که بر روی طناب آویزان است، به صورت حذفی در نظر گرفته می شود.
- در مسابقه بوکس به پشت سر و گردن ضربه زدن خطا محسوب می شود.
- در ورزش بوکس مشت زدن با دستکش باز، داخل دستکش، مچ، بیرون دست و یا کناره کف دست خطا می باشد.
زادگاه بازی بسکتبال آمریکاست. این بازی در آغاز پائیز سال ۱۸۹۱ میلادی به وسیله فردی به اسم جیمز نای اسمیت پایه ریزی و ابداع شد. ولی از قرن ها پیش در بین ساکنان نقاط گوناگون قاره آمریکا، به خصوص آمریکای مرکزی و جنوبی انواعی از بازی و مسابقه شایع بوده که کم و بیش به بسکتبال شباهت داشته است.
در ایران، نوعی بازی سنتی و قدیمی در بین گله دارها متداول است که آنرا ( پولو)( Polo) می نامند. در این بازی، دو تیم سوار بر اسب در میدانی وسیع به تاخت و تاز می پردازند و هر تیم کوشش می کند توپی را که شش حلقه( مانند دستگیره) بر بدنه آن هست، با پرتاب کردن و پاس دادن به یاران خودی، به آن سوی میدان برساند و از حلقه و توری سبدی که در انتهای میدان بر روی ستونی چوبی نصب شده عبور دهد.
این بازی تا حدی مثل بسکتبال است ولی شباهت بازی پوک تا پوک با ورزش بسکتبال بیش از پیش است. پوک تا پوک، در بین اقوام متمدن قاره آمریکای جنوبی و مرکزی رواج بسیار داشت به خصوص اقوام مایا و تولتک( در ناحیه مکزیک کنونی) این بازی با توپ و حلقه های ثابت در میدانی بزرگ انجام می شد. یکی دیگر از بازهایی که به بسکتبال شبیه است کرفبال و اسلم بال می باشد که چند سالی است ابداع شده است.
فایده های ورزش بسکتبال
- کسب تعادل روانی و فراهم بودن زمینه های لازم برای رشد روانی
- ایجاد انگیزش مناسب در اشخاص برای شرکت در فعالیتهای ورزشی
- ایجاد شخصیت متعادل و روحیه تعاون و همکاری
- تقویت عوامل روانی مثل:اعتماد به نفس، تمرکز و توجه و خود شکوفایی
- کسب نشاط و شادی و طراوت
- پرورش و تقویت توان رهبری اشخاص
- افزایش قدرت تصمیم گیری اشخاص به گونه درست و قضاوت منطقی
- پرورش شخص از نظر هوشی و افزایش ظرفیت های ذهنی
قوانین بسکتبال
دفاع (قانون های زمانی)
بسکتبال در چهار دوره ۱۰ دقیقه ای( بین المللی) یا ۱۲ دقیقه ای( اِن.بی.اِی) انجام می شود. زمان استراحت بین دوره نخست و دوم و بین دوره سوم و چهارم ۲ دقیقه و بین دوره دوم و سوم( بین دو نیمه) ۱۰ دقیقه است.
وقت اضافه در بسکتبال ۵ دقیقه می باشد. بعد از استراحت بین دو نیمه زمین حمله و دفاع دو تیم عوض می شود. اصطلاحاً به زمین حریف، زمین حمله و به زمین خودی زمین دفاع گفته می شود.
زمان های گفته شده زمان واقعی بازی است. یعنی هنگامی که توپ در جریان نیست وقت بازی متوقف می شود. به عنوان مثال هنگامی که خطایی رخ داده است یا موقع پرتاب ازاد زمان متوقف می شود. به همین علت زمان انجام یک بازی کامل بیش از مجموع عددی زمان های بالا است و معمولاً حدود دو ساعت طول می کشد.
قانون دبل( DOUBLE)
دریبل کردن از زمانی آغاز می شود که بازی کن کنترل توپ را دراختیار گرفته و با پرتاب کردن و زدن آن در تماس با زمین مجدداً آنرا پیش از این که به بازیکن دیگری برخورد کند لمس نماید. زمانی دریبل پایان می پذیرد که با دست آنرا گرفته و یا اجازه دهد توپ در دست یا دست ها استراحت نماید.
زمانیکه توپ با دست دریبل کننده در تماس نیست، تعداد گامهای برداشته محدود نخواهد بود. بازیکن مجاز نیست بعد از پایان دریبل، برای دومین بار اقدام به دریبل نماید. اگر این عمل را انجام دهد مرتکب تخلف« دبل» شده است.
قانون رانینگ( تراولینگ)
بازیکنی که توپ را دراختیار دارد میتواند یک پای خود را به هر سمتی که می خواهد، یک یا چند مرتبه حرکت دهد. در صورتی که پای دیگرش که آن را پای« پیوت» می نامند ثابت باشد. رانینگ حرکتی است که بازیکن صاحب توپ در داخل زمین یک یا دو پای خویش را بدون توجه به محدودیت فوق حرکت دهد یا گام های وی با دریبل های بازیکن تناسب نداشته باشد.
خطاهای حرکت رانینگ
- دویدن با توپ بدون دریبل بیش از یک گام
- برداشتن گام اضافه در سه گام، لی آپ و پاور موو( Power move)
- برداشتن گام ریز در سه گام بطوری که قابل تشخیص نباشد
- کشیده شدن پا روی زمین برای فاصلهٔ بیش از 5 سانتیمتر در هر حرکت
- پرش با توپ و برگشت به زمین بدون رها کردن آن. به عنوان مثال بازیکنی که به قصد شوت، پرش جفت می کند چنانچه به زمین برسد و هنوز توپ را رها نکرده باشد، رانینگ کرده.
- چنانچه بازیکن در اوت، زمان پرتاب اوت با توپ حرکت کند.
قوانین بسکتبال
قانون سه ثانیه
زمانی که تیمی کنترل توپ را در زمین حمله موقعی که ساعت در جریان باشد، دراختیار دارد، هیچ کدام از نفرات آن تیم نمی تواند مدت سه ثانیه در منطقهٔ ذوزنقهٔ حریف یا روی خطوط ذوزنقهٔ حریف بماند.
قانون ۲۴ ثانیه
چنانچه تیمی مالک توپ شده باشد. باید در عرض ۲۴ ثانیه توپ را وارد حلقه حریف بکند یا به طرف حلقه تیم مقابل شوت بزند در زدن شوت توپ باید حتماً به حلقه بخورد تا ۲۴ ثانیه صفر شود چنانچه توپ به تخته بخورد ۲۴ ثانیه ادامه می یابد و اگر توپ به وسیله تیم مقابل اوت شود باز هم ۲۴ ثانیه ادامه می یابد.
۲۴ ثانیه موقعی صفر می شود که ۱- خطا صورت بگیرد ۲- بازیکن تیم مقابل با پا توپ را به اوت بیاندازد. اگر دستگاه ۲۴ ثانیه بوق بزند و توپ از دست بازیکن رها شده و در هوا باشد، اگر گل شود گل قبول می باشد. اگر در هوا با دست بازیکنی لمس شود و گل شود گل مردود میباشد .
قانون هشت ثانیه
زمانیکه یک تیم توپ را در زمین خودی تحت کنترل می گیرد، باید در عرض ۸ ثانیه توپ را به زمین حمله بفرستد. تخطی از این قانون، تخلف« هشت ثانیه» نامیده می شود و داور توپ را در اختیار تیم مقابل قرار خواهد داد.
قانون 5 ثانیه
بطور کلی هیچ کدام از بازیکن های تیم نمی توانند توپ را بیش از ۵ ثانیه پیش خود نگه دارند.
قانون نیمه( بازگشت توپ به زمین دفاعی)
زمانی که یک بازیکن در زمین حریف( زمین حمله) مالکیت توپ را در اختیار می گیرد، نباید توپ را به زمین دفاعی( زمین خودی) برگرداند. چه با پاس به یاران خود چه با دریبل کردن خودش آنرا به زمین خودی برگرداند. این کار یک تخلف است و توپ دراختیار تیم مقابل قرار خواهد گرفت.
خطاهای ورزش بسکتبال
خطای شخصی:۱- بلاک کردن ۲- شارژ کردن ۳- دفاع از پشت سر ۴- تماس با دست ۵ – نگهداشتن ۶- استفاده غیرقانونی از دستها ۷- هل دادن ۸- اسکرین غیر قانونی خطای شخصی در تمامی حالات جهت بازیکن خطاکار اعلام می شود.
خطای طرفین:خطایی است که دو بازیکن مخالف روی همدیگر در یک زمان انجام می دهند.
خطای غیر ورزشی:خطای فردی است که بطور عمد روی بازیکن با توپ و یا بدون توپ صورت میگیرد و جریمه آن دو پرتاب ازاد و مالکیت توپ از وسط زمین می باشد.
دیسکالیفه:هرگونه خطایی خارج از روحیه ورزشکاری را با دیسکالیفه( اخراج از زمین بازی) جریمه و دو پرتاب ازاد و مالکیت توپ از وسط زمین به رقیب داده می شود.
خطای فنی:خطایی است که بدون برخورد بازیکن به وجود می آید. جریمه آن یک پرتاب ازاد با مالکیت توپ از وسط زمین می باشد. خطای فنی برای بازیکن ذخیره دو پرتاب ازاد با مالکیت توپ و خطای فنی برای مربی و همراه تیم دو پرتاب ازاد و مالکیت توپ است.
خطای تیمی:در هر ده دقیقه، تیمی که خطاهای انجام شده آن بیش از ۴ خطا باشد، خطای تیمی به حساب می آید و جریمه آن دو پرتاب ازاد توسط بازیکنی که خطا روی آن اتفاق افتاده است انجام می شود.
چطور می توان از پیدایش اسیب در بسکتبال جلوگیری کرد
بسکتبال ورزش پرتحرک و پربرخوردی است و به همین دلیل احتمال بروز اسیب های ورزشی در آن بالا است. چهار اصل مهم در جلوگیری از اسیب های ورزشی در ورزش بسکتبال عبارتند از
گرم کردن Warm- up:گرم کردن صحیح و اصولی از مهمترین موانع بروز اسیب های ورزشی است. ۱۰- ۵ دقیقه گرم کردن برای افزایش تعداد ضربان قلب، افزایش دمای بدن مهم است. بعد از آن باید نرمش های کششی را انجام داد تا قابلیت انعطاف تاندون ها، رباط ها و عضلات بهتر شود. در انجام حرکات کششی باید تأکید بیشتری بر روی عضلات ران، ساق، باسن، شانه و سینه شود.
قدرت عضلات:بسکتبال یک ورزش قدرتی است و بدون داشتن عضلات قدرتمند احتمال اسیب زیاد میشود. پس باید با انجام ورزش های مطلوب عضلات بدن و به ویژه عضلات درگیر در بسکتبال را قدرتمند کرد.
آمادگی:بدن ورزشکار در زمان هایی که مسابقه ندارد باید با انجام نرشم های هوازی آماده بماند و در پیش از مسابقه باید آماده انجام فعالیت بی هوازی شود.
وسایل مناسب:زانو بند و ارنج بند برای مراقبت این دو مفصل از وارد شدن ضربات شدید و همینطور در صورت لزوم استفاده از کفش هایی که مچ پا را محکم تر پوشانده و محافظت می کنند می توانند به کاهش اسیب های ورزشی در بسکتبال کمک کنند.
زمین بسکتبال
- اندازه زمین بسکتبال باید( ۲۸* ۱۵) یا( ۲۶* ۱۴) یا( ۲۴* ۱۲) باشد و ارتفاع زمین بازی تا سقف سالن باید هفت متر باشد.
- تمامی خطوط زمین باید ۵ سانتی متر عرض داشته باشد:
- شعاع دایره های زمین بازی بسکتبال باید ۱.۸ متر باشد.
- اندازه تخته بسکتبال باید ۱۸۰* ۱۵۰ سانتیمتر باشد که با فاصله ۲.۹ متر از سطح زمین نصب می گردد.
بسکتبال در ایران
دایره المعارف بریتانیکا، سال وارد شدن بسکتبال به کشور ما ایران را ۱۹۰۱ میلادی برابر با ۱۲۸۰ هجری شمسی ذکر نموده است. ولی آنچه مسلم است، نخستین علامت های وارد شدن بسکتبال به ایران در سال های ۱۳۱۰ و ۱۳۱۱ دیده شده که آن هم به وسیله کارکنان سفارتخانه های خارجی در ایران بوده است.
در سال ۱۳۱۴، یک مربی ورزش به اسم« فریدون شریف زاده» ورزش بسکتبال را به دانش آموزان دبیرستان البرز( کالج البرز) تهران معرفی و بنیان گزاری کرد و بتدریج دیگر مربیان ورزش به گسترش و آموزش این ورزش پرداختند. در سال ۱۳۲۴، فدراسیون بسکتبال ایران تشکیل گردید و اولین حضور بسکتبال ایران در میدان های بین المللی، در بازی های المپیک لندن( ۱۹۴۸) بود.